Henk was, toen hij kennis maakte met de kunstenaars van het Nouveau Réalisme, meteen geïnspireerd door de kunstenaar Spoerri. Daniel Spoerri met zijn eat-art en zijn passie voor voedsel als bindmiddel tussen kunstenaar, de kunstuiting, publiek en relevante sociaal-maatschappelijke thema’s.
Een wezenlijk onderwerp van de kunstwerken van Spoerri was en is dus voedsel. Hij noemt dit aspect van zijn werk ‘Eat Art’. Dit komt niet alleen terug in zijn wereldvermaarde tableaux pièges (‘eetkunst-assemblages’, valstrikschilderijen), maar ook in andere contexten, zoals zijn themadiners en zijn beelden van (gebakken) brooddeeg in schoenen en andere voorwerpen.
Tableaux pièges
Henk is helemaal weg van de tableaux pièges van Spoerri , zijn niet afgeruimde eettafels zonder poten tegen de muur.
Spoerri legt daarmee een moment vast van een waardevolle maaltijd van een paar vrienden of een maaltijd als ondersteuning van een belangrijk overleg.
Hij fixeert dat eindmoment van die bijeenkomst door de resten van die maaltijd vast te zetten op de tafel, waaraan de gasten hebben gegeten. Dat doet hij met lijm, strikken (pièges) en conserveringsmiddelen. Haalt de poten van de tafel en zet wat horizontaal was verticaal, dus tegen de muur.
Spoerri wil met simpele middelen een deel van het echte dagelijkse leven vast leggen. Het zijn momentopnamen. Het gaat hier eigenlijk om een soort driedimensionaal stilleven.
“Je zou na iedere belangrijke maaltijd een foto moeten maken van de resten op de tafel.”, zegt Henk, “Dat legt de sfeer van het moment vast en is een herinnering!”
Eten als onderdeel van de levenscyclus
Spoerri vindt kookkunst, gastronomie, een onderdeel van de beeldende kunsten.
Hij wil in zijn events teruggaan naar de cyclus van leven en dood en gebruikt hierbij het eten als medium om dit te kunnen doen.
Spoerri creëert met zijn publiek een moment dat resulteert in een kunstwerk. De reden waarom Spoerri voor eten heeft gekozen, heeft te maken met de verschijningsvorm. Eten is een onderdeel van de levenscyclus, van het proces van leven en dood en misschien daarom wel voor Spoerri het meest geschikte materiaal om leven en kunst met elkaar te kunnen verbinden. Hij betrok het publiek bij zijn kunstwerken, maakte ze vaak onderdeel ervan. Een band tussen het dagelijks leven en de kunst. Net als bij Henk en zijn ‘Kunst in de Keuken als beleving’.
Rirkrit Tiravanija is voor Henk, naast Spoerri, een van de meest sprekende voorbeelden van Eat Art, van ‘Kunst in de Keuken, beleven’. Zijn kunstwerk creëert een sociale omgeving waar mensen samen komen om deel te nemen aan een gezamenlijke activiteit. Dat leidt tot interacties, ontmoetingen en actieve beeldvorming. Het publiek is meer een community, een gezelschap en niet meer als eenling. Het wordt een sociaal gebeuren.
Behalve Spoerri waren er ook andere kunstenaars die voedsel en eten als dankbaar object voor hun kunst gebruikten. Wim T. Schippers smeerde twee jaar geleden een vloer in met pindakaas in het Museum Boijmans Van Beuningen.
Iemand als Claes Oldenburg blies de hamburger, het symbool van de Amerikaanse eetcultuur, op tot gigantisch formaat en maakte ze daardoor onsterfelijk en belachelijk. Enorme stukken taart met dikke lagen room ertussen en de geijkte cherry on top, stonden symbool voor de nieuwverworven eetcultuur. Ook Andy Warhol’s blikken tomatensoep symboliseren de eetcultuur van Amerika. Het is niet eens meer eten dat hij afbeeldt maar puur de verpakking, dat massaproduct van de Amerikaanse voedingsindustrie. Verspilling, overdaad en massaconsumptie.